Στην ευρωπαϊκή χώρα της συγκαλυμμένης θεοκρατίας παρατηρούμε διάφορα ανησυχητικά φαινόμενα: η εκκλησία έχει λόγο στα «εθνικά θέματα», κρατά τον πολιτικό κόσμο όμηρό των στερεοτύπων της και οι «πνευματικοί» δίνουν πολιτικές συμβουλές στους πολιτικούς - πιστούς. Ένα άλλο όμως φαινόμενο που δεν υφίσταται σε κανένα άλλο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η μετατροπή ελληνικών τραγωδιών σε χριστιανικές προφητείες. Ναι, δε θέλουν μόνο να μας πείσουν ότι ο Σωκράτης και Πλάτωνας ήταν «μονοθεϊστές», αλλά επιπλέον ότι ο Προμηθέας προφήτευσε στην τραγωδία «Προμηθεύς Δεσμώτης» τον ερχομό του Ιησού του Ναζωραίου. Ο «Προμηθεύς Δεσμώτης», το κείμενο που κακοποιείται από τους θεοκράτες, είναι μια τραγωδία του αρχαίου Έλληνα δραματουργού Αισχύλου, η οποία πραγματεύεται εντελώς διαφορετικά ζητήματα και δεν αναφέρεται επ' ουδενί στην υποτιθέμενη παρουσία του Ιησού ή Γιεσούα μπεν Γιοσέφ, όπως επιμένουν να ισχυρίζονται διάφοροι φανατικοί Ρωμιορθόδοξοι και εσωτεριστές, καθώς καμία σωτηρολογία και κανένας μασιάχ/μεσσίας (מָשִׁיחַ) δεν απασχολούσε τον Αισχύλο.
Περιεχόμενο της Τραγωδίας:
Ο Προμηθέας (ένας Τιτάνας) διέπραξε αδίκημα δίνοντας στους ανθρώπους, μεταξύ άλλων, τη φωτιά, αμφισβητώντας έτσι κατά κάποιο τρόπο την εξουσία του Δία και την κοσμική τάξη. Επιπλέον, γνωρίζει ένα σημαντικό μυστικό για τη βασιλεία του θεού, το οποίο όμως δεν θέλει να αποκαλύψει. Ο Δίας θύμωσε με την πράξη του Προμηθέα και αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Τον έδεσε σε έναν βράχο στο όρος Καύκασο και έστελνε κάθε μέρα έναν αετό να του τρώει το συκώτι. Κάποια στιγμή τον επισκέπτονται οι κόρες του Ωκεανού (οι Ωκεανίδες) και του προσφέρουν τη φιλία τους. Τελικά ο Προμηθέας εκμυστηρεύεται στις κόρες του Ωκεανού το μυστικό του: ο Δίας θα εκθρονιστεί και ο Προμηθέας θα σωθεί. Για να επαληθευτεί όμως αυτή η προφητεία, δεν κάνει να τη μάθει ο Δίας. Ύστερα τον επισκέπτεται η Ιώ. Ο Προμηθέας της λέει πως ένας γιός της Ήρας θα βάλει τέλος στη βασιλεία του Δία. Επίσης, της λέει πως ένας απόγονος της 13ης γενιάς της («Από τρεις κι άλλες δέκα σου γενιές», στ. 775), ένας ήρωας με τόξο (εννοεί τον Ηρακλή) θα τον ελευθερώσει. Και έτσι έγινε
Ο Αισχύλος δεν αναφέρει ούτε μία φορά τον Γιαχβέ, το θεό των Ιουδαίων και Χριστιανών, ή το όνομα «Ιησούς». Αυτό βεβαίως είναι φυσιολογικό, αφού ο ποιητής
1) ήταν Έλληνας και όχι Εβραίος,
2) η θρησκεία του ήταν η ελληνική και όχι η εβραϊκή,
3) λάτρευε το θεό των Ελλήνων (Δία) και όχι των Χριστιανών (Γιαχβέ),
4) ήταν ποιητής και όχι προφήτης.
Τα γεγονότα στην τραγωδία λαμβάνουν χώρα στον χρόνο των μύθων, ο οποίος στηρίζεται σε μια τελείως διαφορετική αντίληψη. Όμως οι απατεώνες εν Χριστώ συνδέουν την υποτιθέμενη γέννηση του Ιησού με τη 13η γενιά της Ιώς. Ο Ιησούς εμφανίστηκε, λένε, όταν «πέρασαν δεκατρείς γενιές». Δεν μας λένε όμως από ποια στιγμή ή χρονιά ξεκινούν να μετράνε τις δεκατρείς γενιές, αφού το όλο «σενάριο» λαμβάνει χώρα στην εποχή των ηρώων. Ο «Προμηθεύς Δεσμώτης» είναι μια τραγωδία που διαποτίζεται από τον μύθο και την οποία ο ποιητής στολίζει με θεούς και ήρωες. Ο ίδιος ο Αισχύλος δεν προφήτευσε τίποτα, ούτε υπάρχει σχετική προφητεία για τον ερχομό του ραββίνου Γεσούα στα κείμενα των Ελλήνων. Ο Αισχύλος απλά εισάγει στην τραγωδία του κάποια γνωστά «πρόσωπα» της μυθολογίας και επινοεί μια «προφητεία» προκειμένου να διαμορφώσει τις διαφορετικές γραμμές δράσης, ακριβώς όπως τις επιθυμεί.
Ο «Προμηθεύς Δεσμώτης» δεν είναι λοιπόν «προφητεία». Η τραγωδία δεν πραγματεύεται τον ιουδαϊκό μεσσιανισμό. Αυτά, βέβαια, δεν τολμούν να τα πούν σε μια σοβαρή χώρα, γιατί ξέρουν πολύ καλά ποιά θα είναι η αντίδραση του κοινού. Στην Ελλάδα όμως μπορούν και βασίζονται στην δεισιδαιμονία και τον ανορθολογισμό που καλλιέργησαν τα τελευταία 1500 χρόνια, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Ίσως νομίζουν ότι οι Ὲλληνες πίστευαν στους μύθους τους και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο που οι χριστιανοί πιστεύουν στους δικούς τους μύθους (δημιουργία του κόσμου σε έξη μέρες εκ του μηδενός, άμωμος σύλληψη κτλ.), αν και οι ίδιοι δεν τους θεωρούν μύθους, αλλά θεία αποκάλυψη. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι οι ίδιοι οι θεοί του Ελληνισμού προφήτευσαν ότι «θα έλθει ο Ιησούς», ο «θεάνθρωπος». Απόλυτη αποβλάκωση.
Η χάρη ή κατάντια τους φτάνει μάλιστα σε σημείο να ισχυρίζονται ότι και ο Κομφούκιος προφήτευσε τη γέννηση του ραββίνου Ιησού. Με τέτοιου είδους τραγελαφικά δηλώνουν απλά άσχετοι και δείχνουν να αμφιβάλλουν για το αληθές του δόγματος τους, καθώς εκδηλώνουν την ανάγκη να πείσουν με περαιτέρω κόλπα τις μάζες για τη θρησκεία τους, αποκαλύπτοντας έτσι τι είδους ανθρώπους θέλουν να προσεγγίσουν. Κήρυξαν ηθική πτώχευση και ούτε καν το γνωρίζουν. Όταν μια ιδεολογία ή θρησκεία βασίζεται στο ψεύδος, χρειάζεται συνεχώς νέα ψέματα για να διατηρηθεί όρθια. Τα θαύματα, οι αποκαλύψεις, προφητείες και θρύλοι δεν αρκούν μάλλον για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των πιστών, έπρεπε να κατασκευαστεί μια νέα φόρμουλα, μια νέα «προφητεία». Είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα κατασκευάσουν πολλές νέες «προφητείες» και διάφορα άλλα «υπερφυσικά σουξέ» στην απελπισμένη προσπάθεια τους να εμφανίσουν το δόγμα τους ως επίκαιρο και σωστό. Προχθές ο Πλάτων, χθές η Σίβυλλα, σήμερα ο Αισχύλος, αύριο ο Όμηρος και κάποια ίσως στιγμή κι ο J. R. R. Tolkien. Στο τέλος όμως θα χάσουν τη μάχη με το χρόνο. Όλα τα ψέματα έχουν ημερομηνία λήξης. Αν μας διδάσκει κάτι ο «Προμηθεύς Δεσμώτης», είναι ότι η κάθε τυραννία έχει ένα τέλος. Αυτό είναι ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα για τους ανθρώπους, γιατί σημαίνει ότι και η χριστιανική τυραννία κάποτε θα σβήσει.
23 Μαρτίου «2011»
Περιεχόμενο της Τραγωδίας:
Ο Προμηθέας (ένας Τιτάνας) διέπραξε αδίκημα δίνοντας στους ανθρώπους, μεταξύ άλλων, τη φωτιά, αμφισβητώντας έτσι κατά κάποιο τρόπο την εξουσία του Δία και την κοσμική τάξη. Επιπλέον, γνωρίζει ένα σημαντικό μυστικό για τη βασιλεία του θεού, το οποίο όμως δεν θέλει να αποκαλύψει. Ο Δίας θύμωσε με την πράξη του Προμηθέα και αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Τον έδεσε σε έναν βράχο στο όρος Καύκασο και έστελνε κάθε μέρα έναν αετό να του τρώει το συκώτι. Κάποια στιγμή τον επισκέπτονται οι κόρες του Ωκεανού (οι Ωκεανίδες) και του προσφέρουν τη φιλία τους. Τελικά ο Προμηθέας εκμυστηρεύεται στις κόρες του Ωκεανού το μυστικό του: ο Δίας θα εκθρονιστεί και ο Προμηθέας θα σωθεί. Για να επαληθευτεί όμως αυτή η προφητεία, δεν κάνει να τη μάθει ο Δίας. Ύστερα τον επισκέπτεται η Ιώ. Ο Προμηθέας της λέει πως ένας γιός της Ήρας θα βάλει τέλος στη βασιλεία του Δία. Επίσης, της λέει πως ένας απόγονος της 13ης γενιάς της («Από τρεις κι άλλες δέκα σου γενιές», στ. 775), ένας ήρωας με τόξο (εννοεί τον Ηρακλή) θα τον ελευθερώσει. Και έτσι έγινε
Ο Αισχύλος δεν αναφέρει ούτε μία φορά τον Γιαχβέ, το θεό των Ιουδαίων και Χριστιανών, ή το όνομα «Ιησούς». Αυτό βεβαίως είναι φυσιολογικό, αφού ο ποιητής
1) ήταν Έλληνας και όχι Εβραίος,
2) η θρησκεία του ήταν η ελληνική και όχι η εβραϊκή,
3) λάτρευε το θεό των Ελλήνων (Δία) και όχι των Χριστιανών (Γιαχβέ),
4) ήταν ποιητής και όχι προφήτης.
Τα γεγονότα στην τραγωδία λαμβάνουν χώρα στον χρόνο των μύθων, ο οποίος στηρίζεται σε μια τελείως διαφορετική αντίληψη. Όμως οι απατεώνες εν Χριστώ συνδέουν την υποτιθέμενη γέννηση του Ιησού με τη 13η γενιά της Ιώς. Ο Ιησούς εμφανίστηκε, λένε, όταν «πέρασαν δεκατρείς γενιές». Δεν μας λένε όμως από ποια στιγμή ή χρονιά ξεκινούν να μετράνε τις δεκατρείς γενιές, αφού το όλο «σενάριο» λαμβάνει χώρα στην εποχή των ηρώων. Ο «Προμηθεύς Δεσμώτης» είναι μια τραγωδία που διαποτίζεται από τον μύθο και την οποία ο ποιητής στολίζει με θεούς και ήρωες. Ο ίδιος ο Αισχύλος δεν προφήτευσε τίποτα, ούτε υπάρχει σχετική προφητεία για τον ερχομό του ραββίνου Γεσούα στα κείμενα των Ελλήνων. Ο Αισχύλος απλά εισάγει στην τραγωδία του κάποια γνωστά «πρόσωπα» της μυθολογίας και επινοεί μια «προφητεία» προκειμένου να διαμορφώσει τις διαφορετικές γραμμές δράσης, ακριβώς όπως τις επιθυμεί.
Ο «Προμηθεύς Δεσμώτης» δεν είναι λοιπόν «προφητεία». Η τραγωδία δεν πραγματεύεται τον ιουδαϊκό μεσσιανισμό. Αυτά, βέβαια, δεν τολμούν να τα πούν σε μια σοβαρή χώρα, γιατί ξέρουν πολύ καλά ποιά θα είναι η αντίδραση του κοινού. Στην Ελλάδα όμως μπορούν και βασίζονται στην δεισιδαιμονία και τον ανορθολογισμό που καλλιέργησαν τα τελευταία 1500 χρόνια, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Ίσως νομίζουν ότι οι Ὲλληνες πίστευαν στους μύθους τους και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο που οι χριστιανοί πιστεύουν στους δικούς τους μύθους (δημιουργία του κόσμου σε έξη μέρες εκ του μηδενός, άμωμος σύλληψη κτλ.), αν και οι ίδιοι δεν τους θεωρούν μύθους, αλλά θεία αποκάλυψη. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι οι ίδιοι οι θεοί του Ελληνισμού προφήτευσαν ότι «θα έλθει ο Ιησούς», ο «θεάνθρωπος». Απόλυτη αποβλάκωση.
Η χάρη ή κατάντια τους φτάνει μάλιστα σε σημείο να ισχυρίζονται ότι και ο Κομφούκιος προφήτευσε τη γέννηση του ραββίνου Ιησού. Με τέτοιου είδους τραγελαφικά δηλώνουν απλά άσχετοι και δείχνουν να αμφιβάλλουν για το αληθές του δόγματος τους, καθώς εκδηλώνουν την ανάγκη να πείσουν με περαιτέρω κόλπα τις μάζες για τη θρησκεία τους, αποκαλύπτοντας έτσι τι είδους ανθρώπους θέλουν να προσεγγίσουν. Κήρυξαν ηθική πτώχευση και ούτε καν το γνωρίζουν. Όταν μια ιδεολογία ή θρησκεία βασίζεται στο ψεύδος, χρειάζεται συνεχώς νέα ψέματα για να διατηρηθεί όρθια. Τα θαύματα, οι αποκαλύψεις, προφητείες και θρύλοι δεν αρκούν μάλλον για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των πιστών, έπρεπε να κατασκευαστεί μια νέα φόρμουλα, μια νέα «προφητεία». Είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα κατασκευάσουν πολλές νέες «προφητείες» και διάφορα άλλα «υπερφυσικά σουξέ» στην απελπισμένη προσπάθεια τους να εμφανίσουν το δόγμα τους ως επίκαιρο και σωστό. Προχθές ο Πλάτων, χθές η Σίβυλλα, σήμερα ο Αισχύλος, αύριο ο Όμηρος και κάποια ίσως στιγμή κι ο J. R. R. Tolkien. Στο τέλος όμως θα χάσουν τη μάχη με το χρόνο. Όλα τα ψέματα έχουν ημερομηνία λήξης. Αν μας διδάσκει κάτι ο «Προμηθεύς Δεσμώτης», είναι ότι η κάθε τυραννία έχει ένα τέλος. Αυτό είναι ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα για τους ανθρώπους, γιατί σημαίνει ότι και η χριστιανική τυραννία κάποτε θα σβήσει.
23 Μαρτίου «2011»
