«Παγανισμός, με επίσημη την λατρεία του Θεού της... Αστραπής σε
κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εν έτει 2018; Και όμως!», γράφει με
ειρωνικό ύφος η δημοσιογράφος Ειρήνη Μητροπούλου στο «Βήμα» για την ενδεχόμενη αναγνώριση της εθνικής θρησκείας της Λιθουανίας, τη στιγμή που η ίδια ζει σε ένα θεοκρατικό κράτος όπου τα
σχολικά βιβλία γράφονται με σκοπό τη διατήρηση
της εθνικιστικής παραμυθολογίας της ρωμιοσύνης και βρίθουν από
ανακρίβειες ή fake stories που συντηρούν την εξουσία του κλήρου. «Αλλά ο Τάντας, ένας νεαρός προγραμματιστής υπολογιστών που
παντρεύτηκε και βάφτισε τον μικρό γιο του με ειδωλολατρικά
τελετουργικά». «Ειδωλολατρικά
τελετουργικά»; «Βαφτήσια»; Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν οι ανενημέρωτοι ερασιτέχνες
δημοσιογράφοι, ή μάλλον αρθογράφοι, προσποιούνται τους σοβαρούς, τους επαγγελματίες και γράφουν για θέματα που προδήλως δεν έχουν μελετήσει, και μάλιστα με ένα υποτιμητικό ύφος σαν να ζούσαν σε άλλο κράτος, σαν να μην γνώριζαν ότι το «άγιο» φως γίνεται κάθε χρόνο δεκτό με τιμές
αρχηγού κράτους, ότι η ρωμαίικη κοινωνία θεωρεί φυσιολογικό το προσκύνημα των
παντόφλων του ρατσιστή μοναχού Παϊσίου, ότι ο «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» κ. Παυλόπουλος έπεσε στα γόνατα ενώπιον του πατριάρχη Βαρθολομαίου ή ότι μητροπολίτες
της «επίσημης θρησκείας» εμφανώς παρακινούν σε πράξεις βίας και μας
βομβαρδίζουν τακτικά με μια απίστευτη ρητορική μίσους εναντίον όλων όσων
δεν γουστάρουν. Και όλα αυτά και πολλά άλλα σε κράτος-μέλος της
Ευρωπαϊκής Ενωσης, εν έτει «2018».
Αλλά σε ποιους τα λέμε αυτά; Οι ρωμιοί δημοσιογράφοι είναι επιλεκτικά τυφλοί. Αντί να κοιτάνε το δικό τους χάλι, την έλλειψη κράτους δικαίου ή την ελλειμματική κρατική πρόνοια στη χώρα τους, ή την γενική σαπίλα και πολιτισμική κατρακύλα των τελευταίων δύο δεκαετιών, ή, καλύτερα, αιώνων, την διαφθορά και πολιτική γελοιότητα που έσυρε στο γκρεμό τη χώρα, εν ολίγοις τη δική τους «καμπούρα», χλευάζουν ένα κράτος που παλινορθώνει την εθνική του θρησκεία και παράδοση και το οποίο -σε σύγκριση τουλάχιστον με το ψευδεπίγραφο ελληνικό κράτος- ούτε πτώχευσε, ούτε ξεβρακώθηκε, ούτε απατεωνίζει και σίγουρα δεν έκανε καριέρα στα μνημόνια, αλλά παραμένει παράδειγμα κρατικής ακεραιότητας και, σε περίπτωση που αναγνωρίσει την εθνική θρησκεία της χώρας, αυτοσεβασμού. Και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που κάποιοι ενοχλούνται ξαφνικά από την Λιθουανία. Καλώς ή κακώς, δεν έχουν όλα τα κράτη την «πολυτέλεια» να παραμένουν κολλημένα στον μεσαίωνα ή το βυζάντιο.
Αλλά σε ποιους τα λέμε αυτά; Οι ρωμιοί δημοσιογράφοι είναι επιλεκτικά τυφλοί. Αντί να κοιτάνε το δικό τους χάλι, την έλλειψη κράτους δικαίου ή την ελλειμματική κρατική πρόνοια στη χώρα τους, ή την γενική σαπίλα και πολιτισμική κατρακύλα των τελευταίων δύο δεκαετιών, ή, καλύτερα, αιώνων, την διαφθορά και πολιτική γελοιότητα που έσυρε στο γκρεμό τη χώρα, εν ολίγοις τη δική τους «καμπούρα», χλευάζουν ένα κράτος που παλινορθώνει την εθνική του θρησκεία και παράδοση και το οποίο -σε σύγκριση τουλάχιστον με το ψευδεπίγραφο ελληνικό κράτος- ούτε πτώχευσε, ούτε ξεβρακώθηκε, ούτε απατεωνίζει και σίγουρα δεν έκανε καριέρα στα μνημόνια, αλλά παραμένει παράδειγμα κρατικής ακεραιότητας και, σε περίπτωση που αναγνωρίσει την εθνική θρησκεία της χώρας, αυτοσεβασμού. Και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που κάποιοι ενοχλούνται ξαφνικά από την Λιθουανία. Καλώς ή κακώς, δεν έχουν όλα τα κράτη την «πολυτέλεια» να παραμένουν κολλημένα στον μεσαίωνα ή το βυζάντιο.
Η Λιθουανία τουλάχιστον δεν αρέσκεται στο ρόλο της
θρησκόληπτης μπανανίας, αλλά τιμάει τα αγαθά του διαφωτισμού. Επομένως,
είναι πολύ πιθανόν το λιθουανικό κοινοβούλιο να προχωρήσει στο
αυτονόητο, δηλ. στην αναγνώριση της Ρόμουβα και να αδιαφορήσει για τον
χλευασμό που ηχεί από τα βάθη του γκρεμού. Και καλά θα κάνει.
ΤΟ ΒΗΜΑ: Λιθουανία: Πολεμική για τη λατρεία του Θεού της ... Αστραπής
ΤΟ ΒΗΜΑ: Λιθουανία: Πολεμική για τη λατρεία του Θεού της ... Αστραπής
